Glina, wyrabianie.
Okres IV, z użyciem ognia 1
mln. – 400 tys.lat p.u.
 |
Mała porcja wyrabianej skamieniałej gliny. |
Wstępem do Gastronomii
Prehistorycznej, było opisywane spożycie mięsa surowego, pieczenie mięsa i
filetu z ryby w ognisku. Przyszło mi teraz
opisać gotowanie, przyszedł czas na gary!
Oblepiając surowe mięso nasz
przodek poznał następne nowe właściwości gliny a zrobił to nijako z nudów
obracając w dłoniach porcję gliny.
I tu zacznę od końca czyli od
bajki.
Minęło kilka lat, Wu i Lu
rozmnożyli się, następne porody Lu były po myśli i dorobili się gromadki
dzieci. Lu nie chodziła już z myśliwymi
na polowania. Jako matka z kilkorgiem
dzieci w tym jednym na rękach, miała pełne ręce roboty.
Tego dnia, rano myśliwi
wyszli na polowanie, na sawannę za górą.
Poszedł z nimi Wu-ho a Lu wraz z innymi matkami i dziećmi poszły do
wąwozu, aby na urwisku zaopatrzyć się w glinę. Poszły rozwrzeszczaną gromadą - niech
ucieka, co żyje – dla bezpieczeństwa.
Do grupy dołączyło też dwu starszych z oszczepami dla ochrony. Bo Złe nie śpi, Złe czai się za każdym
krzakiem i na każdym kroku. Starzy
zasiedli na skarpie, stąd mieli widok w zasięgu rzutu oszczepem, mieli widok na
opadający stok, na strumień i na stok przeciwległy, wszystko jak na dłoni. Dzieciaki zbiegły w dół po skarpie, ganiały
się z krzykiem, bo one już wiedziały, co będzie;
- Ka-fu! Ka-fuu! – radocha
wielka, bo Ka, to kamień a fuu, to gorący i pachnący oddech rozłupywanego
gorącego kamienia. Bo taki dźwięk i
zapach wydawała rozłupana, gorąca, gliniana forma z gotowanym mięsem!
Kobiety odgarniały piach we
wgłębieniu urwiska, odgarniały, żeby nie mieszał się z gliną. Wybierały dłońmi czystą glinę i układały na
duży kawał skóry. Kiedy wybrały już
pokaźny kopczyk zebrały obrzeża skóry i przeniosły dalej do potoku na dnie wąwozu
i rozłożyły ją przy brzegu. Rozgarnęły
suchą glinę prawie po brzegi skóry.
Teraz należało glinę napoić, robiły to nabierając wodę w dłonie i
wylewając na glinę. Woda znikała w
glinie, kiedy woda zaczęła spływać, znaczyło to, że glina ugasiła pragnienie. A jako, że napojona glina, to żywe
stworzenie, to wraz z wodą zaczęła uciekać ze skóry. Trzeba ją było łapać, zagarniać wraz z wodą
na środek. Teraz należało glinę
wymieszać, przekładać, zwyobracać i uważać na nie zamoczone fragmenty. Kobiety wbijały palce w ciasto, zagarniały
palcami w dłonie, ściskały i znowu ściskały i tak bez końca. Trzeba było jeszcze zwilżać suche porcje,
trzeba było zmoczyć glinę do syta w całej objętości.
Co ja Wam będę tłumaczył,
przecie każdy widział jak wyrabia się ciasto lub glinę i wie, że to brudna
robota.
Ale kto teraz udźwignie
zmoczoną glinę? Mokra glina nie da się
podzielić na mniejsze porcje.
 |
Utrącony słupek wstępnie wyrobionej gliny, widok z boku.
Matki zagoniły dzieciaki do
potoku, aby się wypłukały.
Każda matka uzupełniła
wklęsłe miejsca gliną, ogarnęła glinę mokrymi dłońmi, wygładziła swój słupek
gliny i położyła go na boku, był gotowy do zabrania. Chwytając za obrzeża skóry, każda miała do
zabrania swój pakunek.
Lu wracała do obozowiska z
najmłodszym na jednym ręku a w drugiej z porcją mokrej wyrobionej wstępnie
gliny zawiniętej skórę, za nią podążało jej stadko. Na miejscu, przy swoim ognisku, rozłożyła
skórę i oddzieliła mniejsze porcje wielkości pięści dla każdego, bo dzieciaki
wyciągały już ręce. Każdemu wydzieliła
po pacynie ale sobie pozostawiła najwięcej.
Dzieciaki porwały kawałki gliny i dawaj ją obracać w dłoniach. Gniotły ją w dłoniach na placki, łamały,
zawijały i znów gniotły w dłoniach.
Kiedy pecynę można było utrzymać na brzegu w palcach, była gotowa do
wylepiania placków, była wyrobiona.
 Małe porcje, kęsy skamieniałej wyrobionej gliny, do oblepiania skwarek. Duże porcje gliny wyrobionej do lepienia grubych plastrów.
|
